Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Zachorowska

Protokolant: Sylwia Pordzik

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2023 roku w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. N.

o zapłatę

1. powództwo oddala;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

Sędzia Joanna Zachorowska

Sygn. akt I C 517/23

UZASADNIENIE

Pozwem o zapłatę w postępowaniu nakazowym z 18.1.2023 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od A. N. kwoty 11 527,74 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od 26.10.2022 roku i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że poprzez podpisanie weksla w dniu 18.6.2021 roku pozwana zobowiązała się do zapłaty w dniu 25.10.2022 r. wskazanej na wekslu kwoty 11 527,74 zł. Weksel został wystawiony na zabezpieczenie zwrotu pożyczki z tytułu umowy zawartej 18.6.2021 roku.

Dnia 27.2.2023 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczy, uwzględniając w całości żądanie pozwu (sygn. akt I Nc 379/23).

Pozwana w ustawowym terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu.

A. N. podniosła, że weksel ani deklaracja wekslowa nie zawierały zastrzeżenia odsetek umownych od sumy wekslowej, toteż należne są odsetki ustawowe za opóźnienie od terminu płatności weksla. Nadto powódka nieprawidłowo naliczyła oprocentowanie od prowizji i innych kosztów pożyczki, co doprowadziło do wskazania nieprawidłowej stawki RRSO, a także nieprawidłowej wysokości odsetek umownych. Musi to skutkować sankcją kredytu darmowego, a co za tym idzie pozwana nie posiada zadłużenia z tytułu odsetek, prowizji i opłaty przygotowawczej (art. 45 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim). Niezależnie od tego prowizja i opłata przygotowawcza wynikają z postanowień abuzywnych. Powódka nie wykazała, aby koszty jego działalności uzasadniały pobranie prowizji w takiej wysokości. Wyeliminowanie niedozwolonych opłat powoduje, że zadłużenie przedstawiałoby się inaczej, rata wynosiłaby znacznie mniej niż podana w umowie. Wypowiedzenie byłoby bezzasadne, gdyż na datę wezwania nie było zaległości, a nadpłata. Pozwana wskazała również, że powód niewłaściwie uzupełnił weksel przed datą wypowiedzenia, zaś zadłużenie powstać mogło dopiero po upływie 30 dni od doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu.

W piśmie z 22.6.2023 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie. Wskazała, że pozew został złożony w oparciu o podpisany przez pozwaną weksel. W związku z zaległościami w spłacie rat wezwano pozwaną do zapłaty długu, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Wobec braku spłaty zaległości umowa pożyczki została wypowiedziana. Powódka ma roszczenie o zapłatę sumy pożyczki 11 496 zł oraz umownych odsetek obliczonych na podstawie punktu 4.1 umowy w wysokości 31,74 zł. Wszystkie wpłaty pozwanej zostały zarachowane zgodnie z punktami 2.5 i 2.6 umowy. Wypłacona kwota obejmowała również kredytowane koszty udzielenia kredytu, można więc było zastrzec odsetki umowne od tej części. Powódka zaprzeczyła, jakoby umowa pożyczki zawierała klauzule niedozwolone. W kontrakcie jasno i precyzyjnie wskazano całkowitą kwotę pożyczki oraz całkowity koszt pożyczki. Umowa była osadzona w reżimie ustawy o kredycie konsumenckim. Od konsumenta decydującego się na zawarcie umowy należy wymagać odpowiedniego poziomu staranności i rozwagi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 11.6.2021 roku A. N. skierowała do (...) Spółki Akcyjnej wniosek o udzielenie pożyczki na kwotę 17 244 złotych na okres 36 miesięcy.

W dniu 16.6.2021 roku pozwana zawarła z powódką umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której powódka wypłaciła zobowiązanej sumę 7 750 zł (całkowita kwota pożyczki). Jako całkowitą kwotę do zapłaty wskazano 17 244 zł, która obejmowała kwotę wypłaconą 7 750 zł oraz koszty udzielenia pożyczki: 528 zł opłaty przygotowawczej, 7222 zł prowizji oraz 1 744 zł odsetek umownych. Pożyczka była oprocentowana według stałej stopy w wysokości 7,04% w skali roku. Rzeczywistą roczną stopę oprocentowania określono na poziomie 83,19%.

A. N. zobowiązana była zwrócić kwotę 17 244 zł w 36 równych miesięcznych ratach po 479 zł, w okresie od 26.7.2021 roku do 26.6.2024 roku. W związku z zawarciem umowy pożyczki pozwana wystawiła na rzecz pozwanej, celem zabezpieczenia spłaty pożyczki, weksel własny in blanco „nie na zlecenie”. Zgodnie z deklaracją wekslową pożyczkodawca miał prawo uzupełnić weksel oraz dochodzić na tej podstawie zobowiązania przed sądem, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej wartości jednej raty przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Od zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca mógł naliczać maksymalne odsetki za opóźnienie, o których mowa w treści art. 481 § 2 ¹ k.c.

Zgodnie z punktem 8.1 umowy w przypadku, gdy opóźnienie w płatności jednej raty przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy było równoznaczne z postawieniem w stan natychmiastowej wymagalności należnej pożyczkodawcy całkowitej kwoty do zapłaty.

/dowód: wniosek o udzielenie pożyczki (k. 44-46), deklaracja wekslowa (k. 11), umowa pożyczki (k. 4-6), harmonogram spłaty pożyczki (k. 7), weksel (k. 8)/

Do 26.6.2022 roku pozwana zapłaciła na poczet zadłużenia z tytułu zawartej pożyczki łącznie kwotę 5 748 zł.

/dowód: harmonogram spłaty pożyczki (k. 7), ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 47)/

Pismem z 29.8.2022 roku powód skierował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 958 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Wezwanie zostało odebrane w dniu 5.9.2022 roku.

/dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 47), potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki (k. 48)/

Pismem z 26.9.2022 roku powód wypowiedział łączącą ją z pozwaną umowę pożyczki z powodu niepłacenia rat pożyczki zgodnie z kalendarzem spłat, z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Nadto powód poinformował o wypełnieniu wystawionego weksla własnego na kwotę 11 527,74 złotych, która obejmowała należności z tytułu niespłaconej pożyczki w wysokości 11 496 złotych oraz umowne odsetki z tytułu braku spłaty rat w terminie 31,74 złotych. Wypowiedzenie zostało doręczone w dniu 30.9.2022 roku.

/dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki (k. 49), potwierdzenie nadania i doręczenia przesyłki (k. 50)/

(...) S.A. wypełniła weksel własny wystawiony na jej rzecz przez A. N. na kwotę 11 527,74 złotych, płatną 25.10.2022 roku.

/dowód: weksel (k. 8)/

Sąd zważył, co następuje

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

W przedmiotowej sprawie (...) S.A. domagała się zasądzenia od A. N. kwoty 11 527,74 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od 26.10.2022 roku. Powód wywodził roszczenie z weksla własnego wystawionego przez pozwaną w związku z zawarciem w dniu 16.6.2021 roku umowy pożyczki numer (...)

Pozwana nie kwestionowała samego faktu związania stron umową pożyczki, a także wystawienia w celu zabezpieczenia mogących wyniknąć z niej roszczeń weksla własnego in blanco. W procesie prowadzonym na podstawie tak wystawionego weksla, wypełnionego później przez wierzyciela wekslowego, do odpowiedzialności pozwanej i zakresu postępowania zastosowanie miał art. 10 Prawa wekslowego . Jakkolwiek bowiem zobowiązanie wekslowe co do zasady ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, to w stosunku pomiędzy wystawcą a remitentem samodzielność tego zobowiązania ulega znacznemu osłabieniu, z uwagi na możliwość podniesienia przez wystawcę zarzutów ze stosunku podstawowego bez ograniczeń. Spór przenosi się wówczas na płaszczyznę stosunku podstawowego, który w związku z zarzutami wystawcy podlega badaniu przez Sąd oceniający zasadność orzeczenia wydanego na podstawie weksla. Zgodnie z art. 10 Prawa wekslowego to wystawca uzyskuje uprawnienie do wykazania, iż weksel wypełniono niezgodnie z porozumieniem wekslowym. Jednocześnie wierzyciel wekslowy winien wyjaśnić istotę stosunku podstawowego oraz wykazać przysługującą mu sumę wekslową. Zarzut oparty na treści art. 10 Prawa wekslowego jest zarzutem wekslowym, prowadzi do uwzględnienia stosunku podstawowego w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego. Nadal więc przedmiotem sporu jest roszczenie wekslowe, z tą tylko różnicą, że przy jego rozpoznawaniu uwzględniany jest również stosunek podstawowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22.6.2006 r., V CSK 86/06). Tylko w przypadku skutecznego podniesienia zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracja wekslową, argumenty dotyczące stosunku podstawowego zaczynają mieć znaczenie. Wtedy też od powoda wymaga się wykazania wierzytelności, a od strony pozwanej wykazania niezgodności z deklaracją wekslową.

Zgodnie z treścią art. 101 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe weksel własny zawiera:

1) nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;

2) przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;

3) oznaczenie terminu płatności;

4) oznaczenie miejsca płatności;

5) nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana;

6) oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu;

7) podpis wystawcy wekslu.

Stosownie do art. 102 Prawa wekslowego nie będzie uważany za weksel własny dokument, któremu brak jednej z cech, wskazanych w artykule poprzedzającym, wyjąwszy przypadki określone w ustępach następujących. Weksel własny bez oznaczenia terminu płatności uważa się za płatny za okazaniem. W braku osobnego oznaczenia, miejsce wystawienia wekslu uważa się za miejsce płatności, a także za miejsce zamieszkania wystawcy. Weksel własny, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony w miejscu podanym obok nazwiska wystawcy.

Złożony przez stronę powodową weksel spełnia warunki formalne wskazane w art. 101 Prawa wekslowego , a zatem może stanowić podstawę dochodzenia roszczeń przeciwko wystawcy weksla własnego. Ze względu jednak na podniesione przez pozwaną zarzuty, jakoby powódka zastosowała w umowie niedozwolone klauzule umowne, Sąd uznał, że przedłożony przy pozwie weksel nie jest wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, a konieczne jest zbadanie odpowiedzialności pozwanej w kontekście stosunku podstawowego (pożyczki), na zabezpieczenie którego weksel został wystawiony.

Zawarta przez strony sporu umowa pożyczki, według obowiązującego w dacie zawarcia kontraktu stanu prawnego, jest umową o kredyt konsumencki określoną w art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim . Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki, określoną w art. 720 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Umowa, będąca źródłem zgłoszonych w pozwie roszczeń, zawarta została na standardowo stosowanych przez powoda formularzach. O ile postanowienia zawartej umowy pożyczki nie naruszają przepisów o kredycie konsumenckim, zarówno co do treści samej umowy, jak i sposobu jej wypowiedzenia, to jednak zapisy tej umowy o wysokości kosztów pożyczki, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c. stanowiącym o niedozwolonych klauzulach umownych, wzbudziły wątpliwości Sądu.

W myśl powołanego przepisu postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie uważa się te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 3 i 4).

Za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27.1.2011 r., VI ACa 771/10). Określenie „rażąco" należy stosować do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym.

W świetle powyższej regulacji, z uwagi na zgłoszone przez pozwaną zarzuty sprowadzające się do stwierdzenia, że postanowienia umowy pożyczki dotyczące kosztów pozaodsetkowych stanowią klauzule abuzywne, Sąd dokonał oceny ważności tych zapisów umownych. Zarzuty w zakresie określonego w umowie wynagrodzenia prowizyjnego w wysokości 7 222 zł uznał za zasadne.

Wynagrodzenie prowizyjne nie było głównym świadczeniem pozwanej, tym bowiem jest, zgodnie z treścią art. 720 k.c. , zwrot pożyczki. Zdaniem Sądu zestawienie wysokości udzielonej pozwanej pożyczki w wysokości 7 750 zł z wysokością prowizji (7 222 zł), przedstawiającą zbliżoną wartość do kapitału wypłaconego, prowadzi do wniosku, że te postanowienia umowne wprowadzały ukryte odsetki od udzielonej pożyczki, co prowadziło do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. W ocenie Sądu pożyczkodawca w treści umowy z 16.6.2021 roku zastosował zabieg polegający na wprowadzeniu mechanizmu ukrytych odsetek nazwanych wynagrodzeniem prowizyjnym, pomimo, że formalnie ograniczył wysokość odsetek kapitałowych do poziomu zgodnego z treścią art. 359 § 2 ¹ k.c.

Tym samym Sąd uznał postanowienie umowne określające wynagrodzenie prowizyjne za nieważne. Świadczenie dodatkowe przy umowie pożyczki w postaci wynagrodzenia prowizyjnego winno być świadczeniem wyważonym co do wysokości, odpowiednim do zakresu świadczeń i obowiązków pożyczkodawcy, a także pozostawać w odpowiedniej proporcji do kwoty pożyczki. Wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 7 222 zł walorów tych w sposób oczywisty wydaje się nie spełniać. W treści umowy pożyczkodawca nie wskazał czy owa prowizja uzależniona była od poniesienia przez pożyczkodawcę jakichkolwiek kosztów związanych z udzieleniem pożyczki. Jej celem było uzyskanie przez pożyczkodawcę wynagrodzenia nieadekwatnego do spełnionego świadczenia.

W konsekwencji powyższego, postanowienie umowne dotyczące prowizji, w myśl przepisu art. 58 § 1 i 3 k.c. , pozostawało nieważne, a co za tym idzie, nie wiązało stron.

Sąd nie zakwestionował prawa powoda do pobrania opłaty przygotowawczej, albowiem takie opłaty są standardowo pobierane za wykonanie czynności związanych z udzieleniem pożyczki. Opłata określona w umowie na poziomie 528 zł nie była wygórowana.

W związku z powyższym pozwana powinna zwrócić powodowi różnicę pomiędzy wysokością kapitału, opłatą przygotowawczą za udzielenie pożyczki, odsetkami umownymi a wielkością kwoty wpłaconej na poczet spłaty pożyczki. Rata pożyczki winna być wyliczona w oparciu o sumę wypłaconego kapitału 7 750 zł, kwoty opłaty przygotowawczej 528 zł oraz kwoty odsetek umownych liczonych od kwoty 7 750 zł w wysokości 7,04% w stosunku rocznym za okres od 26.7.2021 roku do 26.6.2024 roku. Przedstawia się ona następująco:

łączna kwota zadłużenia	odsetki narosłe w ciągu ostatniego miesiąca	kwota spłacanej w racie miesięcznej kwoty zadłużenia	rata za opłatę przygotowawczą
7750	45,46666667	193,9733333	14,66666667
7556,026667	44,32868978	195,1113102	14,66666667
7360,915356	43,18403676	196,2559632	14,66666667
7164,659393	42,03266844	197,4073316	14,66666667
6967,252062	40,87454543	198,5654546	14,66666667
6768,686607	39,70962809	199,7303719	14,66666667
6568,956235	38,53787658	200,9021234	14,66666667
6368,054112	37,35925079	202,0807492	14,66666667
6165,973363	36,17371039	203,2662896	14,66666667
5962,707073	34,98121483	204,4587852	14,66666667
5758,248288	33,78172329	205,6582767	14,66666667
5552,590011	32,57519473	206,8648053	14,66666667
5345,725206	31,36158787	208,0784121	14,66666667
5137,646794	30,14086119	209,2991388	14,66666667
4928,347655	28,91297291	210,5270271	14,66666667
4717,820628	27,67788102	211,762119	14,66666667
4506,058509	26,43554325	213,0044567	14,66666667
4293,054052	25,18591711	214,2540829	14,66666667
4078,799969	23,92895982	215,5110402	14,66666667
3863,288929	22,66462838	216,7753716	14,66666667
3646,513557	21,39287954	218,0471205	14,66666667
3428,466437	20,11366976	219,3263302	14,66666667
3209,140107	18,82695529	220,6130447	14,66666667
2988,527062	17,5326921	221,9073079	14,66666667
2766,619754	16,23083589	223,2091641	14,66666667
2543,41059	14,92134213	224,5186579	14,66666667
2318,891932	13,604166	225,835834	14,66666667
2093,056098	12,27926244	227,1607376	14,66666667
1865,89536	10,94658611	228,4934139	14,66666667
1637,401947	9,60609142	229,8339086	14,66666667
1407,568038	8,25773249	231,1822675	14,66666667
1176,38577	6,901463187	232,5385368	14,66666667
943,8472337	5,537237104	233,9027629	14,66666667
709,9444708	4,165007562	235,2749924	14,66666667
474,6694783	2,784727606	236,6552724	14,66666667
238,014206	1,396350008	238,04365	14,66666667
-0,029444038	-0,000172738	0	0

Miesięczna rata spłaty pożyczki winna wynieść 254,11 zł.

Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym A. N. do 26.7.2022 roku uiściła z tytułu spłaty pożyczki kwotę 5 748 zł. Natomiast zgodnie ze zmodyfikowaną ratą pożyczki pozwana w tym okresie (12 rat) winna zapłacić 3 049,32 zł (12 x 254,11 zł), a więc mniej o 2 698,68 zł (5 748 zł - 3 049,32 zł).

Tym samym pozwana zarówno w dacie ostatecznego wezwania do zapłaty (29.8.2022 r.), jak też w dacie wypowiedzenia umowy (26.9.2022 r.) pozostawała w nadpłacie. Powódka niezasadnie więc wystosowała do A. N. ostateczne wezwanie do zapłaty, a następnie wypowiedzenie umowy pożyczki.

W związku z powyższym wypowiedzenie umowy pożyczki z 16.6.2021 r., datowane na dzień 26.9.2022 roku, należało uznać za przedwczesne i niewywołujące skutków w postaci rozwiązania umowy pożyczki oraz postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wymagalności. Termin, do którego pozwana jest zobowiązana spłacać pożyczkę w ratach (26.6.2024 r.), nie minął.

Podstawą roszczenia w niniejszej sprawie było zobowiązanie wekslowe. Zgodnie z deklaracją wekslową pożyczkodawca miał prawo uzupełnić weksel oraz dochodzić na tej podstawie zobowiązania przed sądem gdy opóźnienie w płatności kwoty równej wartości jednej raty przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Jednak wypełnienie weksla na kwotę 11 527,74 zł w dniu 25.10.2022 roku było przedwczesne, gdyż tego dnia roszczenie powoda w tej kwocie nie mogło być wymagalne. Nadto, już w samym oświadczeniu o wypowiedzeniu wskazano, że weksel został już uzupełniony, co nie powinno mieć miejsca.

Reasumując: powódka nie wykazała faktu zgodnego z deklaracją wekslową wypełnienia weksla. Tym samym powództwo musiało ulec oddaleniu.

Stosownie do art. 358 ¹ § 2 k.c. jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Zobowiązanie powinno być na nowo wyliczone w oparciu o wyżej wskazane ustalenia. Jeśli pozwana pozostawałaby w opóźnieniu w zapłacie rat, powód może wdrożyć procedurę wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy i postawienia całej należności w stan natychmiastowej wymagalności.

Dodatkowo przyznać należy stronie pozwanej, że powód nie miał racji żądając zasądzenia odsetek umownych od sumy wekslowej, gdyż wystawca nie zastrzegł na wekslu jej oprocentowania (art. 5 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe). Strony również nieprawidłowo w umowie zastrzegły oprocentowanie prowizji i innych kosztów pożyczki (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 21.4.2016 r., C-377/14). Całkowita kwota kredytu i całkowity koszt kredytu są pojęciami odrębnymi. Całkowita kwota kredytu nie może obejmować żadnych kwot należących do całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta, w tym odsetek.

Nie ma natomiast racji strona pozwana, że rzeczywista roczna stopa oprocentowania została w umowie wskazana nieprawidłowo, a co za tym idzie należy zastosować pomiędzy stronami umowy pożyczki sankcję kredytu darmowego. Po przeliczeniu RRSO zgodnie z załącznikiem nr 4 do ustawy z 12.5.2011 r. o kredycie konsumenckim należy stwierdzić, że wartość wskazana w umowie nie zawiera błędu rachunkowego. Nawet gdyby taki błąd wystąpił, obligatoryjne składniki umowy wymienione w art. 30 wskazanej ustawy (również stopa oprocentowania kredytu) zostały w treści umowy zawarte. Sankcja kredytu darmowego wynikająca z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim nie może więc być zastosowana.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c. , złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w kwocie 3 600 zł.

Sędzia Joanna Zachorowska