Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Glenc – Poślednik

Protokolant: Małgorzata Pławecka

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 roku w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa A. K. i P. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powodów A. K. i P. K. kwotę 8.066,31 zł (osiem tysięcy sześćdziesiąt sześć złotych 31/100) z ustawowymi odsetkami od kwoty:

- 7.697,31 zł (siedem tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt siedem 31/100) od dnia 23 września 2015r. do dnia zapłaty;

- 369,00 zł (trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych) od dnia 17 maja 2013r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  kosztami postępowania obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 1.663,00 zł (tysiąc sześćset sześćdziesiąt trzy złote), w tym 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gliwicach od pozwanego kwotę 1.059,30 zł (tysiąc pięćdziesiąt dziewięć złotych 30/100), tytułem brakującej części wynagrodzenia biegłego.

SSR Barbara Glenc – Poślednik

Sygn. akt I C 1270/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2013 roku powodowie A. K. i P. K. wnieśli o zasądzenie solidarnie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 8.566,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 7.697,31 zł za okres od dnia 17 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 369 zł za okres od dnia 17 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 500 zł za okres od dnia 17 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, iż w dniu 15 marca 2013 roku doszło do zdarzenia, w następstwie którego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący współwłasność powodów marki C. (...) o nr rej. (...). Powodowie zgłosili szkodę pozwanemu, który uznał swoją odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy zdarzenia i wypłacił powodom łącznie kwotę 3.041,76 zł tytułem odszkodowania. Przy wyliczaniu odszkodowania pozwany nie uwzględnił wszystkich rzeczywistych i koniecznych czynności naprawczych, a także okoliczności że uszkodzony pojazd był wyposażony w części oryginalne. Wysokość roszczenia powodów wynika z różnicy pomiędzy kwotą wypłaconego odszkodowania, a kwotą jaka powinna być wypłacona – 10.739,07 zł. Powodowie swoim pozwem dochodzą też zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji w kwocie 369 zł oraz zwrotu wynagrodzenia za usługę prawną obejmującą m.in. reprezentowanie ich wobec pozwanego na etapie przedsądowym w kwocie 500 zł brutto.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa
i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie zakwestionował swojej odpowiedzialności za skutki kolizji z dnia 15 marca 2013 roku, a jedynie wysokość żądanego odszkodowania. Potwierdził wypłatę na rzecz powodów kwoty 3.041,76 zł tytułem odszkodowania. Wskazana kwota została wyliczona przy uwzględnieniu stopnia zużycia pojazdu. Dokonując wypłaty odszkodowania poinformował powodów, że w przypadku gdy faktyczne koszty naprawy przewyższą wartość ustaloną przez pozwanego, winni przedstawić ubezpieczycielowi komplet faktur dotyczących robocizny, części zamiennych i materiałów. Przy czym powodowie nie przedstawili wskazanych dokumentów. Dalej podniósł, że dołączona przez powodów ekspertyza stanowi jedynie dokument prywatny, nadto uwzględnia do naprawy jedynie części oryginalne, podczas gdy można do niej użyć zamienników klasy Q.

W piśmie procesowym z dnia 29 października 2013 roku powodowie wskazali, że nie mieli obowiązku przedstawiać pozwanemu dokumentów potwierdzających naprawienie szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. i P. małżonkowie K. byli współwłaścicielami samochodu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 15 marca 2013 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której przedmiotowy pojazd uległ uszkodzeniu. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

/okoliczności bezsporne, a nadto: dowód rejestracyjny (k. 25), oświadczenie (k. 26)/

Szkoda została zgłoszona u pozwanego przez poszkodowanych. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany ostatecznie wypłacił poszkodowanym odszkodowanie w łącznej kwocie 3.041,76 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu.

/okoliczności bezsporne , a nadto: kosztorys E.’s (k. 27-30), potwierdzenie przelewów (k. 31-32)/

Zdaniem P. K. wycena dokonana przez pozwanego wskazywała na zbyt niskie koszty naprawy. Dodatkowo, po zapoznaniu się z decyzją zakładu ubezpieczeń i przygotowaną przez niego wyceną (kosztorysem), P. K. sprawdził zaproponowane części zamienne. Wyniki owych ustaleń, sposób badania uszkodzonego pojazdu przez pracownika ubezpieczyciela oraz przekonanie o wyższych kosztach naprawy skłoniły powodów do zlecenia sporządzenia prywatnej ekspertyzy. Z przygotowanej prywatnej ekspertyzy wynikało, iż uzasadnione koszty naprawy pojazdu powodów wynoszą kwotę 10.739,07 zł brutto. Za sporządzenie tej ekspertyzy powodowie zapłacili kwotę 369 zł brutto.

/dowody: prywatna ekspertyza (k. 33-48), faktura VAT (k. 49), przesłuchanie P. K. (k. 174-175), zeznania świadka K. K. (k. 91-92, k. 122-123)/

Ponieważ powodowie nie mają wiedzy odnośnie przepisów prawa zdecydowali się na skorzystanie z usług prawnika w postępowaniu likwidacyjnym prowadzonym przez pozwanego. Poniesiony przez nich z tego tytułu koszt wyniósł 500 zł brutto.

/dowody: faktura VAT (k. 50), przesłuchanie P. K. (k. 174-175)/

A. i P. K. zakupili przedmiotowy pojazd jako używany. Pojazd przed wypadkiem z dnia 15 marca 2013 roku nie brał udziału w innych zdarzeniach drogowych. Wszystkie części w pojeździe były oryginalne. Po wypadku z dnia 15 marca 2013 roku powodowie usunęli część uszkodzeń. Naprawa została wykonana przy użyciu części używanych, z uwagi na brak odpowiednich środków finansowych.

/dowody: przesłuchanie P. K. (k. 174-175), zeznania świadka K. K. (k. 91-92, k. 122-123)/

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń uszkodzonego samochodu w związku ze zdarzeniem, przy użyciu części oryginalnych oraz średnich stawek za roboczogodzinę, według cen aktualnych (maj 2015 roku) wynosi kwotę 11.319,55 zł brutto. Dla pojazdu powodów brak jest części zamiennych klasy Q – o jakości takiej samej jak części oryginalne – klasy O. Zastosowanie innych części aniżeli oryginalne lub zamienników oznaczonych symbolem Q, a także używanych części oryginalnych, nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody. Nadto, zastosowanie zamienników typu P, PJ, PT, PC często może skutkować obniżeniem wartości pojazdu.

/ dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z motoryzacji i techniki samochodowej ( k. 199-216 ) , ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego z motoryzacji i techniki samochodowej (k. 233-233v.)/

Pismem z dnia 27 kwietnia 2013 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 8.566,31 zł, w tym 7.697,31 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, 369 zł tytułem kosztów prywatnej kalkulacji i 500 zł tytułem kosztów pomocy prawnej, w terminie do dnia 16 maja 2013 roku. Pozwany odmówił wypłaty tychże kwot.

/bezsporne, a nadto dowód: korespondencja (k. 52-63)/

Powyższy stan faktyczny był w części między stronami bezsporny. W pozostałym zakresie stan faktyczny został ustalony przez Sąd na podstawie wskazanych powyżej dowodów z dokumentów, zeznań świadka K. K., przesłuchania powoda P. K. i dowodu z opinii biegłego.

Sąd uznał za przydatną dla rozstrzygnięcia opinię biegłego sądowego z zakresu motoryzacji w zakresie wyliczenia kosztów naprawy pojazdu według cen obowiązujących w dniu sporządzenia opinii. W tym bowiem zakresie opinia nie wykraczała poza tezę dowodową określoną w postanowieniu z dnia 4 grudnia 2014 roku, zgodnie z wnioskiem powodów zawartym w pozwie. W tym też zakresie sporządzona opinia odpowiedziała na zadane biegłemu pytania i była pełna oraz szczegółowa. Wprawdzie strona pozwana podniosła pewne zastrzeżenia do opinii zasadniczej (zdaniem pozwanego bezzasadne biegły uwzględnił pewne czynności naprawcze), jednakże biegły złożył ustną opinię uzupełniającą, w której odniósł się do zarzutów pozwanego. Biegły dokładnie wyjaśnił przyczyny, dla wyciągnięcia takich a nie innych wniosków, w tym okoliczności uzasadniające uwzględnienie kwestionowanej przez stronę pozwaną czynności naprawczej. Wyjaśnienia biegłego są logiczne oraz poparte wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej, żadna ze stron nie podnosiła co do niej jakichkolwiek zastrzeżeń. Należy przy tym wskazać, że wiedza i doświadczenie biegłego nie budzą wątpliwości Sądu. Z tych też względów dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego w zakresie wyliczenia kosztów naprawy pojazdu według cen obowiązujących w dniu sporządzenia opinii.

W pozostałym natomiast zakresie – w jakim biegły wyliczył koszty naprawy pojazdu według cen obowiązujących w marcu 2013 roku – Sąd opinię tę pominął. W tym bowiem zakresie biegły przekroczył tezę dowodową wskazaną w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego i zleceniu skierowanym do biegłego. Teza ta wynikała przy tym z wniosku dowodowego zgłoszonego przez stronę powodową w pozwie (powodowie wnosili o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu według cen obowiązujących w dniu ustalenia przez biegłego tych kosztów k. 4v). Nie było więc podstaw, by tezę tę rozszerzać z urzędu, skoro powodowie reprezentowani byli przez fachowego pełnomocnika.

Sąd uznał za wiarygodne zebrane w sprawie dokumenty. Ich autentyczność oraz prawdziwość ich treści nie była podważana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka M. D., wobec wyjaśnienia przez stronę powodową, iż nie domagała się dopuszczenia dowodu z zeznań tego świadka.

Nadto, oddalono wniosek o przesłuchanie świadka K. K. w części (na okoliczność kalkulacji kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w zakresie kosztów materiałów i kosztów robocizny) oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron w części (co do następujących okoliczności – ustalenie sprawcy kolizji, posiadania przez sprawcę kolizji polisy ubezpieczeniowej, kosztów kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu, rodzaju i sposobu przeprowadzenia czynności likwidacyjnych, częściowego naprawienia szkody przez pozwanego, odmowy przez pozwanego naprawienia szkody w pełnej wysokości, przedsądowego wezwania pozwanego do zapłaty, wysokości szkody powodów, terminu początkowego za jaki powodowie dochodzą zasądzenia odsetek ustawowych, obowiązującego w małżeństwie powodów ustroju majątkowego, ustalenia sposobu eksploatacji pojazdu), bowiem część okoliczności, dla wykazania których strona powodowa zgłosiła wskazane wnioski, wymagała wiadomości specjalnych, a to opinii biegłego sądowego (wysokość poniesionej przez powodów szkody, uzasadnione koszty naprawy pojazdu), zaś część stanowiła okoliczności bezsporne (ustalenie sprawcy kolizji, posiadania przez sprawcę kolizji polisy ubezpieczeniowej, częściowego naprawienia szkody przez pozwanego, odmowy przez pozwanego naprawienia szkody w pełnej wysokości, przedsądowego wezwania pozwanego do zapłaty, obowiązującego w małżeństwie powodów ustroju majątkowego) lub też pozostawała bez znaczenia dla rozstrzygnięcia (rodzaj i sposób przeprowadzenia czynności likwidacyjnych).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy kolizji od odpowiedzialności cywilnej, ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152) i art. 822 § 1 kc w zw. z art. 436 § 2 kc i art. 415 kc. Sporna była jedynie wysokość należnego powodom odszkodowania.

Z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, iż koszty naprawy pojazdu po zdarzeniu, przywracające jego stan do stanu sprzed szkody, według cen aktualnych wynoszą kwotę 11.319,55 zł brutto. Należy przy tym wskazać, że jedynie naprawa przy użyciu części oryginalnych i nowych przywróci stan pojazdu do stanu sprzed szkody. Jak wynika bowiem z opinii biegłego, użycie innych zamienników części oryginalnych niż klasy Q, jak również użycie części oryginalnych używanych, nie doprowadzi stanu pojazdu do stanu sprzed szkody. Tymczasem brak jest w przypadku pojazdu powodów części zamiennych oznaczonych symbolem Q – o jakości takiej samej jak części oryginalne. Tym samym zasadnym jest uwzględnienie wyłącznie cen części oryginalnych nowych.

Skoro więc pozwany wypłacił dotychczas powodom kwotę 3.041,76 zł, winien wypłacić powodom dodatkowo kwotę 8.277,79 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu. Kwota ta mieściła się w żądaniu pozwu, w zakresie kosztów naprawy pojazdu. Stąd, zgodnie z art. 321 § 1 k.p.c., i na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. i art. 415 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów całą żądaną przez nich kwotę 7.697,31 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu.

Do powyższej kwoty doliczyć należało kwotę 369 zł, jaką poszkodowani ponieśli w związku z wykonaniem prywatnej ekspertyzy, mającej na celu ustalenie wysokości żądania określonego w pozwie. Postępowanie niniejsze wykazało bowiem, iż pozwany wypłacił poszkodowanym odszkodowanie w wysokości niższej niż kwota, którą winien rzeczywiście uzyskać, to jest, iż złożenie pozwu w tej sprawie było uzasadnione. Tymczasem zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. wydaną w sprawie o sygn. akt III CZP 24/04 opublikowaną w OSNC 2005/7-8/117 odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego i w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że sporządzenie przedmiotowej ekspertyzy było uzasadnione, a więc koszty jej sporządzenia winny być również przez pozwanego poniesione.

Strona powodowa domagała się również zasądzenia kwoty 500 zł tytułem zwrotu kosztów obsługi prawnej świadczonej na rzecz powodów na etapie przedsądowym. Analiza akt sprawy nie pozwala na przychylenie się do stanowiska i żądania powodów w tym zakresie. Jak już wskazano powyżej podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowi m.in. art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. W świetle cytowanego przepisu zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń jest zatem ściśle uzależniony od zakresu odpowiedzialności samego sprawcy wypadku komunikacyjnego. Poszkodowany może domagać się od ubezpieczyciela pokrycia jedynie takich kosztów i wydatków, jakich mógłby żądać od sprawcy kolizji drogowej. Powodowie tymczasem dochodzili zwrotu kosztów usług prawnych udzielonych na ich rzecz na etapie postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez pozwanego. Nie sposób uznać, aby tego rodzaju wydatek mógł obciążać sprawcę wypadku komunikacyjnego. Koszty te nie są w żadnym razie związane z postępowaniem czy też działaniem sprawcy, lecz postępowaniem prowadzonym przez zupełnie inny podmiot, na zasady działania którego sprawca nie ma wpływu i o których nie decyduje. Zważyć także należy, że poszkodowany może żądać zapłaty odszkodowania bezpośrednio od sprawcy zdarzenia, a nie od jego ubezpieczyciela, co też nie powoduje co do zasady konieczności poniesienia tego rodzaju kosztów. W konsekwencji nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy wydatkami poniesionymi przez powodów związku z postępowaniem likwidacyjnym przed zakładem ubezpieczeń a wypadkiem komunikacyjnym opisanym w pozwie.

Nadto, odnosząc się do spornego żądania, Sąd zważył również na orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym wyraźnie wykluczono możliwość zaliczenia kosztów/wynagrodzenia pełnomocnika poniesionych w postępowaniu przedsądowym do odszkodowania należnego poszkodowanemu w kolizji drogowej (patrz wyrok z dnia 11 czerwca 2001 roku, V CKN 266/00; wyrok z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 908/00). Wprawdzie orzeczenia te zapadły w odmiennym stanie prawnym, a to gdy obowiązywało Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1992 roku w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. z dnia 21 grudnia 1992 r.), jednakże przedstawiona w nich argumentacja zachowała aktualność. W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 czerwca 2001 roku, V CKN 266/00, Sąd Najwyższy zwracał uwagę, że nie można pomijać pewnych charakterystycznych cech decydujących o wysokości odszkodowania należnego poszkodowanemu, gdy zobowiązanie do wypłaty odszkodowania wynika z umowy ubezpieczenia OC zawartej przez zakład ubezpieczeń ze sprawcą szkody, a to że wierzytelność poszkodowanego względem ubezpieczyciela wynika ze stosunku prawnego nawiązanego między zakładem ubezpieczeń a sprawcą szkody, co potwierdza argumentację Sądu procedującego w tej sprawie przedstawioną powyżej. Natomiast w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, opublikowanym w V CKN 908/00, Sąd Najwyższy stwierdził, że oceniając roszczenie odszkodowawcze poszkodowanego w kolizji drogowej koniecznym jest ustalenie czy nastąpiła szkoda. Ocena w tym zakresie nie ma charakteru abstrakcyjnego, wymaga skonkretyzowania, odniesienia do ustalonych okoliczności sprawy. Sąd Najwyższy podkreślił również, że aby mówić o szkodzie w rozumieniu przepisów kodeksu, koniecznym jest stwierdzenie uszczerbku w majątku poszkodowanego, który to po pierwsze następuje wbrew jego woli. Po drugie, w sytuacji gdy uszczerbek ma źródło w działaniu samego poszkodowanego, to czy poszkodowany był zmuszony do poniesienia wydatku powodującego tenże uszczerbek czy też poniósł go dobrowolnie. Bowiem jedynie konieczność poniesienia danego wydatku skutkuje oceną, iż zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a zdarzeniem szkodzącym (wypadkiem komunikacyjnym).

Odnosząc powyższe rozważania do przedmiotowej sprawy nie można uznać aby koszty poniesione przez powodów w kwocie 500 zł były konieczne. Sam brak znajomości przepisów prawa (na to powoływała się strona powodowa) nie stanowi wystarczającego uzasadnienia dla pozytywnej oceny takich wydatków. W szczególności, że powód na etapie przedsadowym samodzielnie podejmował liczne działania mające na celu weryfikację stanowiska pozwanego, choćby samodzielne sprawdzenie prawidłowości kosztorysu zakładu ubezpieczeń, ocena działań likwidacyjnych pozwanego (działań rzeczoznawcy podjętych podczas oględzin). Nadto z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że pomoc prawna dla powodów ograniczała się do sformułowania wezwania do zapłaty i udzielenia porady prawnej. Wskazane okoliczności przemawiają za uznaniem, że prowadzenie czynności postępowania likwidacyjnego, bez udziału osoby świadczącej pomoc prawną, nie skutkowałoby uszczerbkiem dla praw poszkodowanych.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych i art. 822 § 1 kc w zw. z art. 436 § 2 kc i art. 415 kc, mając na uwadze przepis art. 321 § 1 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 8.066,31 zł (7.697,31 zł + 369 zł), oddalając powództwo w pozostałym zakresie jako bezzasadne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 363 § 2 k.c. Skoro powodowie domagali się zasądzenia tytułem odszkodowania zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu wyliczonych według cen aktualnych (a nie cen z okresu zdarzenia), co wyraźnie wynikało z treści wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, oraz odszkodowanie to zostało w taki sposób wyliczone, co stało się podstawą wyrokowania, brak było podstaw do zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 7.697,31 zł (koszty naprawy pojazdu) od dnia 17 maja 2013 roku, jak domagała się strona powodowa. Należy przy tym wskazać, iż tak sformułowane żądanie wyliczenia odszkodowania według cen aktualnych pozostaje w zgodzie z treścią art. 363 § 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W takiej jednak sytuacji, gdy wysokość odszkodowania zostaje ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania nie może być mowy o zasądzeniu odsetek od daty wcześniejszej niż data wyrokowania – to jest ustalenia rozmiaru szkody, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000, nr 9, poz. 158 i wyrok SN z dnia 18 listopada 2003 r., II CK 235/02, LEX nr 165658). Należy przy tym jeszcze raz podkreślić, iż powodowie nie wnosili o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego celem wyliczenia odszkodowania według cen z daty powstania szkody, a i Sąd dowodu takiego nie dopuścił. Nie było więc podstaw do czynienia ustaleń, czy odszkodowanie wyliczone według cen z daty powstania szkody wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia wskazanego w pozwie stanowi wyższą czy też niższą kwotę niż odszkodowanie wyliczone według cen aktualnych (z daty wyrokowania). Z tego też względu Sąd zasądził odsetki ustawowe od należności głównej w kwocie 7.697,31 zł od dnia 23 września 2015 roku, tj. od dnia wyrokowania.

Natomiast w zakresie odsetek od kwoty 369 zł (koszu sporządzenia prywatnej kalkulacji), orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 17 maja 2013 roku, na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, skoro żądanie w zakresie tej kwoty zgłoszono pozwanemu już pismem z dnia 27 kwietnia 2013 roku, jednocześnie zakreślając pozwanemu termin zapłaty tej kwoty na 16 maja 2013 roku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., bowiem powodowie ulegli jedynie nieznacznie (żądanie pozwu zostało uwzględnione w przeważającej części). Dlatego też obciążono kosztami postępowania pozwanego. Strona powodowa poniosła tytułem kosztów postępowania łącznie kwotę 1.663 zł, w tym opłata od pozwu w kwocie 429 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200 zł i opłaty skarbowe od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł.

W punkcie 4 wyroku Sąd nakazał ściągnąć od strony pozwanej brakującą część wynagrodzenia biegłego w łącznej kwocie 1.059,30 zł.

SSR Barbara Glenc – Poślednik