Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY W STOSUNKU DO W. J.

Dnia 28 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Korfanty

Protokolant: Renata Kuziel

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2017 r. w G.

sprawy z powództwa Spółdzielni (...) w P. z siedzibą w P.

przeciwko W. J., B. J., K. J., M. J., J. J.

o opróżnienie mieszkania

1.  nakazuje pozwanym W. J., B. J., K. J., M. J. oraz J. J. opuszczenie lokalu mieszkalnego z pomieszczeniami przynależnymi położonego w P. przy ulicy (...);

2.  przyznaje pozwanym W. J., B. J., K. J., M. J. oraz J. J. prawo do lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie wyroku do czasu złożenia pozwanym przez Gminę T. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

3.  odstępuje od obciążenia pozwanych W. J., B. J., K. J., M. J. oraz J. J. kosztami postępowania.

SSR Grzegorz Korfanty

Sygn. akt I C 743/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu dnia 24 maja 2017 roku Spółdzielnia (...) w P., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o nakazanie pozwanym W. J., B. J., małoletniemu K. J., małoletniemu M. J. oraz małoletniej J. J., aby opuścili lokal mieszkalny z przynależnymi pomieszczeniami znajdujący się w P. przy ul. (...), o przyznanie pozwanym lokalu socjalnego oraz o zasądzenie od pozwanych W. J. i B. J. kosztów procesu i kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podała, że zgodnie z zawartą umową pozwani wini płacić czynsz za wynajmowany lokal w terminie do 10 każdego miesiąca za dany miesiąc. W związku z niepłaceniem czynszu przez pozwanych za wynajmowany lokal, powódka pismem z dnia 01 września 2016 roku wyznaczyła pozwanym dodatkowy termin na zapłacenie zaległości czynszowych pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Pozwani zaległości nie uregulowali i powódka 23 listopada 2016 roku ze skutkiem na 31 grudnia 2016 roku wypowiedziała pozwanym umowę najmu z jednoczesnym wezwaniem ich do opróżnienia lokalu z dniem 31 grudnia 2016 roku. Pozwani lokalu w wyznaczonym terminie nie opuścili, a tym samym zajmują lokal bez tytułu prawnego. Powódka jednocześnie wniosła o przyznanie pozwanym lokalu socjalnego zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego.

Pozwana B. J. w odpowiedzi na pozew wskazała, iż znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, zarejestrowana jest w Powiatowym Urzędzie Pracy w G., bez prawa do zasiłku. Pozwana wskazała, że przed Sądem Okręgowym w Gliwicach toczy się postępowanie o rozwód pomiędzy pozwaną a W. J.. Pozwana wskazała, ze W. J. w czerwcu 2017 r. wyprowadził się z przedmiotowego lokalu i nie łoży na utrzymanie rodziny. Pozwana wskazała, że sama prowadziła gospodarstwo domowe i opłacała należności związane z użytkowaniem lokalu. B. J. zamieszkuje przedmiotowy lokal z trójką małoletnich dzieci, w wieku 16 lat, 12 lat i 6 lat. Pozwana utrzymuje się dzięki Pomocy (...) w T.. Pozwana wskazała, że zadłużenie w kwocie 4 070,30 zł zostało uregulowane dnia 23 grudnia 2016 r. Obecnie zadłużenie wynosi 1 545,89 zł, które pozwana stara się uregulować.

W piśmie z dnia 25 września 2017 r. powódka wskazała, że pozwani nie udowodnili, że wypowiedzenie umowy najmu nastąpiło z naruszeniem prawa. Nadto powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony w P. przy ul. (...), wchodzi w zasób mieszkaniowy Spółdzielni (...) w P.. Lokal ten zajmowany był przez W. J., B. J., J. J., M. J. i K. J. na podstawie umowy najmu zawartej dnia 13 czerwca 2013 roku przez strony.

/dowód: okoliczność bezsporna, nadto umowa najmu k. 8-9, zeznania pozwanej B. J. k. 42-42v/

Opłaty czynszowe i eksploatacyjne za lokal przy ul. (...) w P. nie były regulowane. Wobec czego powódka pismem z dnia 01 września 2016 wezwała pozwanych do zapłaty zaległości w wysokości 4 123,43 zł w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania. Zadłużenie nie zostało uregulowane, wobec czego pismem z dnia 23 listopada 2016 roku powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu. Pomimo wezwania pozwani nie wydali lokalu.

/dowód: wezwanie z dnia 01.09.2016 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 11, 13, wykaz zaległości czynszowych, k. 12, wypowiedzenie z dnia 23.11.2016 r., k. 14/.

Pozwani korzystali z pomocy Ośrodka Pomocy (...) w T. od października 2007 roku. Do kwietnia 2017 r. rodzina prowadziła wspólne gospodarstwo domowe i otrzymywała pomoc w formie zasiłków okresowych z powodu bezrobocia oraz zasiłków celowych na zakup żywności i opału. Od połowy czerwca pozwany W. J. nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Obecnie pozwana B. J. prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z dziećmi: K., M. i J.. Pozwana otrzymuje pomoc w formie zasiłków okresowych z powodu bezrobocia, zasiłków celowych na zakup żywności, zasiłku rodzinnego w wysokości 467,00 zł oraz w formie świadczenia wychowawczego w wysokości 1.500,00 zł miesięcznie. B. J. pozostaje w ewidencji osób bezrobotnych Powiatowego Urzędu Pracy w G., bez prawa do zasiłku. Z kolei Pozwany W. J. nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych.

/dowód: pismo (...) z dnia 24.08.2017 r. k. 30, pismo PUP z dnia 23.08.2017 r., k. 32, zeznania pozwanej B. J. k.42-42v/

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie przedłożonych do akt sprawy dokumentów, których moc dowodowa nie została przez strony skutecznie zakwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw do uczynienia tego z urzędu.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej B. J. w zakresie, w jakim jej zeznania korelowały z zebranymi w sprawie dokumentami.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo należało uznać za uzasadnione.

Z uwagi na charakter lokalu – mieszkalny – do rozwiązania przedmiotowej umowy zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz. U. z 2014 r. poz. 150), dalej: u.o.p.l.

Pozwani W. J. i B. J. wraz z dziećmi K., M. i J., zajmowali przedmiotowy lokal zaspokajając w nim własne potrzeby mieszkaniowe, zatem na gruncie powołanej ustawy posiadali przymiot lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l. a powódka była podmiotem, z którym wiązał lokatorów stosunek prawny uprawniający do używania lokalu (art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o.p.l.).

W chwili orzekania przez Sąd w niniejszej sprawie, pozwanym nie przysługiwał już tytuł prawny do lokalu, a wypowiedzenie umowy najmu nastąpiło w ocenie Sądu z dochowaniem warunków wyrażonych w przepisach powołanej ustawy. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że posiadali oni zaległości w opłatach za lokal. Wprawdzie pozwana B. J. na rozprawie w dniu 28 września 2017 r. wskazała, że wpłaciła na rzecz powódki w grudniu 2016 r. kwotę w wysokości 4.000,00 zł, jednakże powyższa okoliczność nie została przez nią w żaden sposób wykazana (brak w aktach sprawy potwierdzenia dokonania wpłaty). Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwani otrzymali pisemne wezwanie do zapłaty zaległości przekraczającej trzykrotność czynszu najmu i uprzedzenie o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Z uwagi na to, że należność nie została uregulowana w wyznaczonym terminie, powódka dokonała w formie pisemnej wypowiedzenia umowy najmu, co odpowiada procedurze określonej w art. 11 u.o.p.l.

Z materiału dowodowego, jak i zeznań pozwanej B. J. jednoznacznie wynikało, że pozwany W. J. opuścił przedmiotowy lokal mieszkalny, jednakże opuszczenie przez pozwanego lokalu nie jest definitywne, bowiem do chwili obecnej posiada on w mieszkaniu swoje rzeczy osobiste, pozwani nadal są małżeństwem, przedmiotowy lokal nadal jest aktualnym miejscem zamieszkania W. J.. Mając zatem na uwadze fakt, że wobec wypowiedzenia umowy najmu osoby zamieszkujące w lokalu czyniły to bez tytułu prawnego, żądanie powódki, aby pozwani opuścili, opróżnili i wydali lokal, było zasadne, wobec czego Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W myśl art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Zgodnie zaś art. 340 k.p.c. wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie. Pozwany W. J. nie stawił się na rozprawę oraz nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, jak i nie podniósł argumentów przeciw treści pozwu, wobec czego zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie z treścią art. 339 § 2 k.p.c. Sąd, wydając wyrok zaoczny, przyjmuje za prawdziwe twierdzenie strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Twierdzenia nie budzą tych uzasadnionych wątpliwości wówczas, gdy znajdują potwierdzenie w załączonych do pozwu dowodach, bowiem tylko w oparciu o zebrany materiał dowodowy Sąd jest władny ocenić twierdzenia zawarte w pozwie. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd wydał wyrok zaoczny w stosunku do pozwanego W. J..

Stosownie do brzmienia art. 14 ust. 1 zd. 1 u.o.p.l., w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Zgodnie z art. 14 ust. 3 u.p.o.l., Sąd badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osób wymienionych w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. W niniejszej sprawie zachodziło kilka przesłanek wskazanych w powołanym przepisie – pozwana B. J. pozostaje osobą bezrobotną, co więcej w lokalu mieszkają osoby małoletnie. Nadto Sąd miał na uwadze, że pozwana B. J. ma na utrzymaniu trójkę małoletnich dzieci, a dochody rodziny są nikłe. Sąd uznał, że przesłankę do orzeczenia prawa do lokalu socjalnego stanowią okoliczności życiowe i majątkowe pozwanych, a to wysokość uzyskiwanego dochodu miesięcznego oraz brak możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkalnych w jakimkolwiek innym lokalu. W ocenie Sądu środki finansowe jakimi dysponują pozwani wyklucza możliwość wynajęcia lokalu na wolnym rynku i zaspokojenie podstawowych, nawet bardzo skromnych potrzeb człowieka. Oceniając całokształt tych okoliczności, Sąd uznał, że negatywne orzeczenie w przedmiocie prawa do lokalu socjalnego oznaczałoby dla pozwanych bezdomność.Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku. Jednocześnie - stosownie do dyspozycji normy sformułowanej w art. 14 ust 6 u.p.o.l. - Sąd wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę T. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.. Sąd Najwyższy przyjął, że przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe. Artykuł 102 k.p.c. znajduje zastosowanie "w wypadkach szczególnie uzasadnionych", które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez Sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Powołane okoliczności zachodzą na gruncie niniejszej sprawy. Sąd mając na uwadze dochody pozwanych, ich ogólną sytuację materialną i rodziną odstąpił od obciążania ich kosztami procesu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Grzegorz Korfanty