Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Zachorowska

Protokolant: Barbara Kubicka

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 roku w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. w W.

przeciwko T. J. (J.)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5 982,92 zł (pięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31.03.2016 roku;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  w zakresie cofniętego żądania postępowania umarza;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 495,78 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 2 400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Joanna Zachorowska

Sygn. akt I C 1309/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 15 września 2016 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym powódka (...) Państwowe Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej T. J. kwoty 6 230,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana korzystała z nieruchomości należącej do (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.. W związku z tym pozwana winna uiszczać opłaty czynszowe oraz inne opłaty dodatkowe związane z korzystaniem z nieruchomości. Pozwana z tego obowiązku się nie wywiązała, w związku z czym została wezwana pozwaną do zapłaty. Wezwanie to okazało się bezskuteczne.

W dniu 2 stycznia 2017 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając w nim zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu pozwana złożyła sprzeciw, zaskarżając go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. Pozwana zgłosiła zarzut braku ważności umowy łączącej strony postępowania oraz wskazała na brak potwierdzenia doręczenia jej faktur wymienionych w pozwie na kwotę 6230,95 zł.

Postanowieniem z dnia 15 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W piśmie procesowym z dnia 8 sierpnia 2017 roku powódka wskazała, że dochodzone roszczenie stanowi odszkodowanie za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości stanowiącej własność powódki. Cofnęła powództwo bez zrzeczenia się roszczenia w zakresie kwoty 248,03 zł należności głównej wraz z naliczanymi od tej kwoty odsetkami. Jednocześnie powódka wskazała, że podtrzymuje żądania pozwu i wnosi o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 5 982,92 z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty. Wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności w kwocie 0,78 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

T. J. zajmowała nieruchomość garażową położoną w G. wraz z przyległym terenem, która stanowiła własność (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., w okresie od 1.1.2013 r. do 30.11.2015 roku.

W dniu 30 kwietnia 2015 roku powódka sporządziła notatkę służbową, w której zaznaczono, że nieruchomości nie wydano w wyznaczonym terminie, tj. do 30 kwietnia 2015 roku.

/bezsporne, a nadto dowód: notatka służbowa z dn. 30.04.2015r. (k. 39)/

W związku z zajmowaniem nieruchomości garażowej wraz z terenem przyległym przez pozwaną bez tytułu prawnego powódka naliczyła odszkodowanie za bezumowne korzystanie z garażu. Wysokość odszkodowania za okres od 1 stycznia 2013 roku do 31 marca 2014 roku wyniosła 2 955,90 zł, za okres od 1 listopada 2015 roku do 30 listopada 2015 roku 206,86 zł, za okres od 1 stycznia 2015 roku do 31 października 2015 roku 2 068,60 zł, natomiast za okres od 1 kwietnia 2014 roku do 31 grudnia 2014 roku 1 861,74 zł.

/bezsporne, a nadto dowód: noty obciążeniowe (k. 40-43)/

(...) S.A. pismem z dnia 25 marca 2016 roku, nadanym w tym samym dniu, wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6 230,95 zł w terminie do 30 marca 2016 roku. Wezwanie to okazało się bezskuteczne.

/dowód: wezwanie do zapłaty (k. 44) wraz z potwierdzeniem nadania (k. 45-46)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo w oparciu o okoliczności bezsporne, natomiast w pozostałym zakresie w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów. Treść oraz autentyczność tych dowodów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Na rozprawie w dniu 21 lutego 2018 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z projektu umowy pomiędzy stronami oraz wniosku o wystawienie dokumentów obciążeniowych z uwagi na ich bezprzedmiotowość dla niniejszego postępowania.

Sąd zważył, co następuje

Powództwo w znacznej części zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 224 § 2 k.c. od chwili, w której samoistny posiadacz
w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Przepis art. 225 zd. 1 k.c. stanowi z kolei, iż obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy.

Przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego (art. 230 k.c.).

T. J. zajmowała nieruchomość garażową położoną w G. wraz z przyległym terenem, która stanowiła własność (...) Państwowych Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., w okresie od 1.1.2013 r. do 30.11.2015 roku. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości przysługuje niezależnie od poniesionej szkody.

Pozwana podniosła zarzut braku ważności umowy łączącej strony postępowania oraz wskazała na brak potwierdzenia doręczenia jej faktur. Na dalszym etapie postępowania powódka wyjaśniła, że dochodzone roszczenia wynika z faktu bezumownego korzystania z nieruchomości. Dołączyła również pismo z dnia 25 marca 2016 roku, nadane w tym samym dniu, w którym wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6 230,95 zł w terminie do 30 marca 2016 roku.

T. J. nie kwestionowała wysokości roszczenia. Wynikała ona też z treści wystawionych przez powódkę na pozwaną not obciążeniowych. Słuszność żądania uzasadniona jest zaś przepisami wyżej wskazanymi.

W związku z tym zasądzono od pozwanej na rzecz powódki żądaną kwotę należności głównej w wysokości 5 982,92 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej Sąd orzekł na podstawie art. 455 k.c. w związku z art. 481 § 1 i 2 k.c. Wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości jest świadczeniem jednorazowym, wymagalnym po wezwaniu do zapłaty. Termin zapłaty wyznaczony przez powódkę w wezwaniu oznaczony został na dzień 30 marca 2016 roku. Stąd pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą od dnia 31 marca 2016 roku.

Dlatego w części należności ubocznej powództwo musiało ulec oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie drugim sentencji orzeczenia.

W punkcie trzecim wyroku Sąd umorzył postępowanie w zakresie kwoty 248,03 zł z uwagi na fakt, iż powódka w piśmie procesowym z dnia 9 sierpnia 2017 roku cofnęła powództwo w tej części. Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a w razie jednoczesnego zrzeczenia się roszczenia – do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.).

W niniejszej sprawie nie zachodziła żadna z przesłanek pozwalająca na uznanie ograniczenia powództwa za niedopuszczalne.

O kosztach procesu Sąd orzekł z mocy przepisu art. 100 zd. 2 k.p.c., zasądzając je
w całości od pozwanej na rzecz powódki. (...) S.A. uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powódkę koszty procesu złożyła się opłata od pozwu w kwocie 78 zł, opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności w kwocie 0,78 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 2 400 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015. 1804) w treści obowiązującej w dacie wszczęcia sprawy oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

SSR Joanna Zachorowska