Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 30 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Gliwicach w IX Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Jacek Kaczyński

Protokolant: Eliza Zioło

Prokurator: ----------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 roku w Gliwicach

na rozprawie

sprawy: D. L. (L.) urodzonego (...) w G.

syna D. i B. z domu B.

oskarżonego o to, że:

w dniu bliżej nieustalonym, na przełomie października/listopada 2012 roku w Areszcie Śledczym w G. działając w krótkich odstępach czasu kilkukrotnie groził D. B. uszkodzeniem ciała oraz pozbawieniem życia, co wzbudziło w nim uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

1.  uznaje oskarżonego D. L. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym czasie na przełomie października i listopada 2012 roku w G. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził D. B. pozbawieniem życia oraz spowodowaniem uszkodzenia ciała co wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia groźby to jest przestępstwa z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. G. wynagrodzenie w kwocie 518,60 złotych (pięćset osiemnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

3.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B. wynagrodzenie w kwocie 518,60 złotych (pięćset osiemnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu;

4.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, którymi obciąża Skarb Państwa.

na oryginale właściwy podpis

za zgodność z oryginałem

sygn. akt IX K 1696/14

UZASADNIENIE

Oskarżony D. L. na przełomie października i listopada 2012 roku był osadzony w celi 520 Aresztu Śledczego w G. z oskarżycielem posiłkowym D. B. , przy czym . w celi tej we wskazanym okresie przebywali także A. S. i K. K. (1).

Z uwagi na sposób zachowania - wielomówność , nadpobudliwość , wykonywanie mimowolnych gestów, i wysoki poziom pobudzenia, zachowanie oskarżonego było uciążliwe dla osób przebywających w celi.

W toku pobytu w celi, oskarżony kilkakrotnie powiedział zarówno do oskarżyciela posiłkowego, jak i do K. K. (1) „zaraz ci pierdolnę”, co wymienieni zrozumieli jako groźbę uszkodzenia ciała , a także krzyczał do wymienionych ,ja was k... zajebię „ co odebrane zostało jako groźba pozbawienia życia.

Oskarżyciel posiłkowy kilkakrotnie zwracał uwagę oskarżonemu na jego zachowanie , jednak widząc , ze nie daje to efektu, a skutkuje groźbami i krzykami ze strony oskarżonego, zaprzestał tego , i usiłował ignorować zachowania oskarżonego.

W toku pobytu w celi, miało miejsce zdarzenie w którym oskarżony złapał K. K. (1) za szyje i usiłował go dusić.

W stosunku do oskarżyciela posiłkowego D. B. oskarżony nie okazywał przejawów agresji fizycznej , i czuł przed nim respekt.

Po zdarzeniu z dnia 22 listopada 2012 r. w trakcie którego oskarżony zaatakował A. S. ę , oskarżyciel posiłkowy i K. K. (1) złożyli wniosek o ściganie za czyn z art. 190 § 1 kk , z tym , że K. K. (1) cofną wniosek przed rozpoczęciem rozprawy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z zeznań świadków D. B. ( 466-467, 20-21, 186-187), A. S. (k. 187 - 188),k. 12 -13), K. K. (1) (k. 191, k. 23 - 24), dowodów z dokumentów w postaci pisma Aresztu Śledczego (k. 10)historii rozmieszczenia (k. 27-104), danych o karalności (k. 117-U9, 350- 353, 382-384), opinii sądowo - psychiatrycznej (k. 229-231).

Prokuratura Rejonowa G. Zachód w G. wniosła do Sądu akt oskarżenia m. in o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk dokonany na szkodę D. B., a także o

czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk dokonany na szkodę K. K. (1), oraz ,

czyn z art. 157 § 2 kk na szkodę A. S. przy czym , w toku rozpoznania sprawy

o sygn. akt IX K 846/13 postępowanie co do czynu dokonanego na szkodę K.

K. umorzono z uwagi na cofniecie wniosku o ściganie , zaś co do czynu z art. 157 § 2 kk zapadł prawomocny wyrok skazujący.

Oskarżony D. L. w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów , i wyjaśnił, iż nikogo nie pobił, lecz sam został pobity , nikogo nie prowokował i nikomu nie groził.

W toku rozprawy w sprawie IX K 846/13oskarzony nie przyznał się do popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk i in, natomiast potwierdził fakt uderzenia A. S. w rękę.

Oskarżony wyjaśnił, iż zdarzały się osoby , które nie mogły znieść tego , ze dużo gada i go nie lubiły, i wskazał, że lubił porozmawiać z D. B. o pobycie za granicą ,pracy , wydanych wyrokach.

W toku rozprawy oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Po odczytaniu uprzednio złożonych wyjaśnień, oskarżony wyjaśnienia te podtrzymał, przy czym , odpowiadając na pytania, potwierdził, że złapał K. K. (1) za szyję , przy czym , wskazał, że oskarżyciel posiłkowy miał namówić K. K. (1) do oskarżenia go, „żeby to było z powództwa cywilnego”.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie czynu dokonanego na szkodę D. B., wobec sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego i świadków K. K. (1) i A. S., wskazujących zgodnie , iż oskarżony groził oskarżycielowi posiłkowemu.

Z zeznań wskazanych świadków wynika przy tym, że w odróżnieniu od pozostałych współosadzonych, w stosunku do D. B. oskarżony nie przejawiał agresji fizycznej.

Zeznaniom wskazanych świadków Sąd dał wiarę z uwagi na ich wzajemną zbieżność.

Należy przy tym wskazać , iż pokrzywdzony zeznał, iż obawiał się spełnienia przez oskarżonego gróźb, przy czym , w toku przesłuchania na rozprawie w sprawie IX K 846/13 opisał, że w czasie pobytu w celi czuł, że oskarżony się go obawia , Zarazem jednak, opisał, że oskarżony zachowywał się w sposób nieobliczalny , wobec czego obawiał się spełnienia gróźb oskarżonego.

Wbrew wywodom obrony, nie sposób jednak uznać zaznań pokrzywdzonego za wewnętrznie sprzeczne , o ile bowiem , pokrzywdzony nie znajdował się w stanie bezpośredniego zagrożenia ze strony oskarżonego , o tyle , znając szereg nieobliczalnych zachowań oskarżonego , w szczególności związanych ze stosowaniem przemocy wobec K. K. (1) mógł się zasadnie obawiać , iż oskarżony może przedsięwziąć jakiegoś rodzaju zachowania na jego szkodę w przyszłości, na przykład w warunkach spoczynku nocnego.

Na obawę działania w takich warunkach ze strony oskarżonego wprost wskazał w zeznaniach swych świadek K. K. (1).

Za wpływem gróźb na psychikę oskarżyciela posiłkowego przemawia także opisana przez niego okoliczność w postaci zaprzestania zwracania oskarżonemu uwagi.

W tym stanie rzeczy , należy uznać , iż stan obawy u oskarżyciela posiłkowego istniał, aczkolwiek, nie był znacznie nasilony, albowiem , oskarżyciel posiłkowy mógł zasadnie założyć, iż prawdopodobieństwo realizacji gróźb nie było znaczne , obawiał się jednakże możliwych nieobliczalnych zachowań oskarżonego w przyszłości.

Powyższa okoliczność tłumaczy także , iż przesłuchani na rozprawie funkcjonariusze Aresztu Śledczego nie potwierdzili, by oskarżyciel posiłkowy zgłaszał im zaistnienie gróźb ze strony oskarżonego, natomiast, wskazywał na znaczna uciążliwość jego zachowania. Należy zauważyć, iż z uwagi na niewielkie nasilenie u pokrzywdzonego stanu obawy , informacja o groźbach mogła już to w ogóle nie pojawić się w relacji pokrzywdzonego , już to być podana w formie mało konkretnej, nie uzasadniającej w ocenie funkcjonariuszy potrzeby natychmiastowego przeniesienia do innej celi oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego.

Należy przy tym zauważyć, iż w związku z rozpoznawaniem licznych zażaleń na postanowienia dotyczące czynów, które miały być popełnione na szkodę oskarżyciela posiłkowego przez funkcjonariuszy Aresztu Śledczego , ocenić można, iż liczba skarg oskarżyciela posiłkowego, kierowanych doi tychże funkcjonariuszy , ma charakter ponadprzeciętny , co mogło istotnie utrudnić zapamiętanie wszelkich podnoszonych kwestii. Należy wreszcie zauważyć, iż oskarżyciel posiłkowy domagał się ścigania oskarżonego już po incydencie z udziałem oskarżonego i A. S., co uprawdopodabnia , iż w okresie wcześniejszym oskarżyciel posiłkowy mógł nie zawiadomić funkcjonariuszy w sposób wyraźny ,że obawia się gróźb oskarżonego.

W tym stanie rzeczy , okoliczność , iż świadkowie A. M., S. L. , i K. J. nie potwierdzili, iż przed złożeniem przez oskarżyciela posiłkowego wniosku o ściganie spotkali się z jego skargami na groźby oskarżonego , i istniejące poczucie zagrożenia , w żadnej mierze nie powoduje , by wersja przedstawiona przez pozostałych świadków była niewiarygodna.

Zeznania tych świadków Sąd uznał za nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Nie sposób przy tym podzielić wywodów obrony co do tego , iż fakt cofnięcia przez K. K. (1) wniosku o ściganie miałby świadczyć o nie zaistnieniu gróźb na jego szkodę , a tym bardziej , iż miałby świadczyć o tym , iż groźby na szkodę oskarżyciela posiłkowego nie zaistniały , a K. K. (1) był namówiony do złożenia wniosku o ściganie jedynie celem uwiarygodnienia wersji oskarżyciela posiłkowego.

Prawo do złożenia wniosku o ściganie - i jego cofnięcia - wynika z autonomicznej decyzji pokrzywdzonego co do potrzeby ścigania danej osoby za dany czyn.

Zważywszy , iż wspólny pobyt K. K. w celi z oskarżonym ustał, a cofnięcie wniosku nastąpiło w znacznym odstępie czasowym od tej daty , cofniecie wniosku podyktowane być mogło nie dostrzeganiem przez M. K. potrzeby ścigania oskarżonego w danym momencie.

Twierdzenie , iż zachowanie K. K. miało być podyktowane faktem , iż groźby nie zaistniały , uznać należy za oczywiście nielogiczne , albowiem w wypadku takim M. K. (2) nie potwierdziłby w swoich zeznaniach faktu zaistnienia gróźb , czym , wobec cofnięcia wniosku , nie był już bezpośrednio zainteresowany.

Zdaniem Sądu , okoliczności sprawy i wina oskarżonego odnośnie do przypisanego mu czynu nie budzą wątpliwości. -

Oskarżony D. L., działając umyślnie , w zamiarze bezpośrednim , w wykonaniu z góry powziętego zamiaru

w dniu bliżej nieustalonym, na przełomie paździemika/listopada 2012 roku w Areszcie Śledczym w G. działając w krótkich odstępach czasu kilkukrotnie groził D. B. uszkodzeniem ciała oraz pozbawieniem życia, co wzbudziło w nim uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione.

Zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona występku z art. 190 § 1 kk.

Oskarżonego należało uznać za winnego przypisanego mu czynu , albowiem rozpoznając jego bezprawność , oskarżony czyn ten popełnił, wobec czego za zasadny należało uznać wobec oskarżonego zarzut obiektywnie nieprawidłowego zachowania się.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd zważył na stopień winy oskarżonego, i stopień społecznej szkodliwości czynu , wynikający z działania umyślnego , w zamiarze bezpośrednim , polegającego na wielokrotnym formułowaniu gróźb bezprawnych , które wywołały u pokrzywdzonego D. B. uzasadnioną obawę ich spełnienia, ze sposobu i okoliczności działania Sąd zważył przy tym na wielokrotną karalność oskarżonego , traktując ją jako okoliczność obciążającą.

Przy uwzględnieniu wskazanych okoliczności , Sąd wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd zważył przy tym , iż z uwagi na wielokrotna karalność oskarżonego , zachodzi w stosunku do niego jednoznacznie negatywna prognoza kryminologiczna , z uwagi na co nie orzekał o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności.

Dodatkowo 9 Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu , którymi obciążył Skarb Państwa, uznając , iż z uwagi na długotrwałe pozbawienia wolności , ściągniecie od oskarżonego kosztów jest faktycznie nieprawdopodobne.

Sąd przyznał także obrońcy oskarżonego z urzędu, oraz pełnomocnikowi oskarżyciela posiłkowego z urzędu wynagrodzenie za wykonane czynności.

na oryginale właściwy podpis
za zgodność z oryginałem