Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gliwicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Zamojski

Protokolant: Anna Klois

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018 roku w Gliwicach

na rozprawie sprawy z powództwa (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Łukasz Zamojski

Sygn. akt I C 1590/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2016 roku powódka (...) Spółka Akcyjna
w W., wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew o zapłatę, domagając się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej K. S. kwoty 37.134 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powódka wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powódka wyjaśniła, że posiada wymagalne zadłużenie z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 29 marca 2013 r. w wysokości 37.134 zł. W związku z powstałym zadłużeniem, powódka pismem z dnia 13 maja 2016 r. wezwała pozwaną do zapłaty należności. Na zadłużenie pozwanej składa się niespłacony kapitał w wysokości 34.962,43 zł oraz odsetki od zobowiązania przeterminowanego w kwocie 2.171,57 zł. Roszczenie powódki stało się wymagalne w dniu 30 listopada 2015 r.

Dnia 09 sierpnia 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, rozpoznając przedmiotową sprawę pod sygn. akt VI Nc-e 978694/16 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w całości uwzględniając roszczenie powódki.

Od wydanego nakazu zapłaty pozwana K. S. wniosła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazała, że kwestionuje roszczenie nie uznając go tak co do zasady jak i co do wysokości.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Jednocześnie powódka ograniczyła roszczenie do kwoty 28.006,50 zł, na którą składa się kapitał w wysokości 24.860,76 zł, kwota zaległych odsetek karnych w wysokości 2.171,57 zł oraz kwota zaległych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia 16 listopada 2016 r. w wysokości 974,17 zł. W konsekwencji powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 24.860,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 2.171,57 zł tytułem odsetek karnych oraz kwoty 974,17 zł tytułem ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia 16 listopada 2016 r., wnosząc jednocześnie o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powódka podkreśliła, że umowa z dnia 26 marca 2013 r. została zawarta pomiędzy pozwaną a (...) Bankiem (...) S.A., natomiast w skutek połączenia (...) Banku (...) S.A. z (...) Bankiem S.A. nastąpiło przejęcie całego majątku (...) banku (...) S.A. przez (...) Bank S.A. Powódka wskazała, że w związku z niewywiązywaniem się pozwanej z warunków umowy, pismem z dnia 21 października 2015 r. umowa została pozwanej wypowiedziana. Wypowiedzenie to miało charakter warunkowy, jednakże wobec dalszego braku uregulowania zadłużenia, stało się skuteczne z dniem 30 listopada 2015 r.

W piśmie procesowym z dnia 27 kwietnia 2017 r. pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko, ponadto podniosła zarzut przedwczesności powództwa oraz naruszenia art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Pozwana wskazała, że strony zawarły ugodę pozasądową, której przedmiotem była umowa nr (...) , zgodnie z którą zobowiązanie zostało rozłożone na 25 rat po 1.761,39 zł każda, płatne do 15 dnia każdego miesiąca, począwszy od stycznia 2016 r. Pozwana podała, że przestrzega uzgodnień poczynionych w ugodzie i każdego miesiąca przekazuje na rzecz powódki kwotę 1.761,39 zł. Wobec powyższego pozwana nie dała powódce podstaw do wytoczenia powództwa. Pozwana wskazała również, że przedłożony przez powódkę wyciąg z ksiąg bankowych nie jest dokumentem urzędowym i nie jest objęty domniemaniem prawdziwości. Co więcej, przedłożone przez powódkę dokumenty to kserokopie.

W piśmie procesowym z dnia 28 listopada 2017 r. powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazała, że nie kwestionuje dokonanych przez pozwaną wpłat oraz potwierdziła zawarcie ugody z pozwaną w sprawie spłaty zadłużenia. Jednakże praktyką stosowaną przez powódkę w postępowaniu polubownym jest wstrzymanie dalszych działań powódki mających na celu wyegzekwowania należnego roszczenia na drodze postępowania egzekucyjnego. W związku z powyższym, przedmiotowe porozumienie ma jedynie ten skutek, że nie wstrzymuje dochodzenia roszczenia przez powódkę na etapie postępowania sądowego. W ocenie powódki podniesiony przez pozwaną zarzut przedwczesności roszczenia jest chybiony, bowiem w skutek wypowiedzenia umowy umowa stała się wymagalna z dniem 29 listopada 2015 r. Wypowiedzenie umowy nigdy nie zostało cofnięte.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 marca 2013 roku K. S. zawarła z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną w G., poprzednikiem prawnym (...) Bank Spółki Akcyjnej w W., umowę kredytu gotówkowego nr (...). Zgodnie z umową Bank oddał pozwanej do dyspozycji kredyt gotówkowy w kwocie 52.631,58 na okres od 26 marca 2013 r. do 15 marca 2023 z przeznaczeniem na cel konsumpcyjny. Spłata kwoty udzielonego kredytu miała nastąpić w 120 ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych do 15-go dnia każdego miesiąca począwszy od dnia 15 kwietnia 2013 r., a każda z rat miała opiewać na kwotę 983,48 zł, z wyjątkiem ostatniej raty której wysokość wynosić miała 984,43 zł. Zgodnie z § 7 umowy kredytobiorca zobowiązał się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami umownymi w ratach, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca. Zgodnie z § 12 umowy, Bank może wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia w razie niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy.

/dowody: umowa o kredyt gotówkowy (k. 21-21v, 81-82), odpis KRS powódki (k. 24-28v/.

Pozwana K. S. zaprzestała spłat rat kredytu. Wezwaniem z dnia 16 lutego 2016 r. (...) S.A. w W. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty w wysokości 42.926,67 zł tytułem zadłużenia na dzień 12 lutego 2016 r. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Następnie wezwaniem z dnia 13 maja 2016 r. (...)S.A. w W. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty w wysokości 38.598,22 zł tytułem zadłużenia na dzień 13 maja 2016 r. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

/dowody: wezwanie z dnia13.05.2016 r. wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 16-17), wezwanie do zapłaty z dnia 16.02.2016 r. (k. 93)/.

W związku z brakiem wpłat należności, (...)Spółka Akcyjna w W. zawarła z pozwaną K. S. ugodę na spłatę zobowiązania umowy nr (...) na okres 25 rat po 1.761,39 zł każda, płatne do 15 dnia każdego miesiąca począwszy od stycznia 2016 r.

/sama okoliczność zawarcia ugody jest bezsporna, dowód pismo informacyjne powódki k. 40, jednak strony postępowania wywodzą z niej różne skutki/

K. S. wywiązywała się z warunków ugody, uiszczając w okresie od stycznia 2016 r. do października 2017 r. na rzecz powódki kwotę wynikającą z ugody.

/dowody: pismo informacyjne (k. 40), potwierdzenia przelewów (k. 41-55), historia rachunku kredytowego (k. 83-84)/.

W dniu 13 czerwca 2016 roku bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazał, iż zadłużenie K. S. z tytułu zawartej z umowy kredytu wynosi 37.134 zł, na co składają się kwota 34.962,43 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 2.171,57 zł tytułem odsetek od zobowiązanie przeterminowanego.

/dowód: wyciąg z ksiąg bankowych (k. 15)/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny. W pozostałym zakresie Sąd oparł się o wymienione wyżej dowody z dokumentów, których treść ani autentyczność nie budziły wątpliwości Sądu. W toku postępowania pozwana zakwestionowała moc dowodową przedłożonych przez powódkę dokumentów, wskazując, że kserokopie nie są dokumentem w rozumieniu k.p.c. Powódka reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, który uprawniony jest, stosownie do art. 89 § 1 k.p.c. do uwierzytelnienia dokumentów załączonych do pozwu. Zgodnie z art. 6 ust 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych radca prawny ma prawo sporządzania poświadczeń odpisów dokumentów za zgodność z okazanym oryginałem w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Poświadczenie powinno zawierać podpis radcy prawnego, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie – również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) radca prawny stwierdza to w poświadczeniu. Zatem brak w poświadczeniu któregokolwiek z wymagań ujętych w tym przepisie powoduje, że poświadczenie nie ma ustawowo wymaganych cech i nie jest wierzytelne. Przedstawione przez powódkę dokumenty posiadały odrębne uwierzytelnienie odpowiadające wymogom określonym w art. 6 ust. 3 zd. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, dlatego dokonując ustaleń Sąd oparł się na dowodach przedstawionych przez powódkę.

Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej K. S., która prawidłowo wezwana do osobistego stawiennictwa z pouczeniem o skutkach nieobecności nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Bezsporna w rozpoznawanej sprawie była okoliczność zawarcia przez powódkę z poprzednikiem prawnym powodowej spółki tj. z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną w G. w dniu 26 marca 2013 roku umowy kredytu gotówkowego nr (...) opiewającego na kwotę 52.631,58 zł. Spłata kwoty udzielonego kredytu miała nastąpić w 120 ratach kapitałowo – odsetkowych, płatnych do 15-go dnia każdego miesiąca począwszy od dnia 15 kwietnia 2013 r., a każda z rat miała opiewać na kwotę 983,48 zł, z wyjątkiem ostatniej raty, której wysokość wynosić miała 984,43 zł.

W niniejszej sprawie powódka po ostatecznym sprecyzowaniu pozwu domagała się od pozwanej zapłaty kwoty 28.006,50 zł, w tym kwoty 24.860,76 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz kwoty 2.171,57 zł tytułem zaległych odsetek karnych oraz kwoty 974,17 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie z tytułu kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 26 marca 2013 r.

Pierwotnie podstawę zobowiązania pozwanej stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U.2015.128 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na oddalenie z uwagi na jego przedwczesność, bowiem strony zawarły umowę ugody, której przedmiotem było określenie nowych warunków spłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 26 marca 2013 r.

Zgodnie z treścią art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku albo by uchylić spór istniejący. Zgodnie z zawartą ugodą, zobowiązanie wynikające z umowy nr (...) zostało rozłożone pozwanej na 25 rat płatnych po 1.7612,39 zł każda. Co prawda, ugoda nie stanowiła odnowienia w rozumieniu przepisu art. 506 k.c., niemniej określała nowe warunki dotychczasowego stosunku obligacyjnego. Z chwilą zawarcia umowy ugody zdezaktualizowały się tak warunki spłaty zobowiązania określone w umowie kredytowej z dnia 26 marca 2013 r., jak i nie można mówić o wymagalności całej pozostałej do spłaty kwoty zobowiązania w związku z wypowiedzeniem umowy kredytu.

Podkreślić przy tym należy, że zawierając umowę ugody dotyczącej spłaty kredytu powódka miała prawo do wypowiedzenia tej ugody w przypadku niedotrzymania przez pozwaną zobowiązań określonych w ugodzie. Tymczasem, jak wynika z dowodów przedstawionych przez obie strony, pozwana począwszy od stycznia 2016 r. wywiązuje się z warunków ugody, uiszczając co miesiąc na rzecz powódki kwotę wskazaną w ugodzie. Powódka nie przedstawiła przy tym żadnego dokumentu, z którego wynikałoby wypowiedzenie pozwanej umowy kredytu nr (...) jak i wypowiedzenia umowy ugody. Nie ulega przy tym wątpliwości, że możliwość domagania się przez kredytodawcę natychmiastowej spłaty całego udzielonego kredytu wraz z odsetkami uzależnione jest od złożenia skutecznego oświadczenia woli w przedmiocie wypowiedzenia stosunku prawnego.

Zdaniem Sądu bez merytorycznego znaczenia pozostają dywagacje pełnomocnika powódki jakoby ugoda miała znaczenie tylko w zakresie niepodejmowania przez powódkę czynności egzekucyjnych. W ocenie Sądu podpisanie ugody ze wskazaniem nowego harmonogramu spłat (jeśli treści ugody nie wynika nic innego) oznacza zgodę wierzyciela na określenie nowych terminów wymagalności fragmentów zobowiązania określonych w ratach. Nie sposób logicznie przyjąć, by ugoda określała nową wysokość i liczbę rat, a jednocześnie pozostawiała bez zmian wymagalność całej niespłaconej dotąd kwoty pobranego kredytu i odsetek od niego. Taka argumentacja i zachowanie powódki będącej bankiem, a zatem instytucją zaufania publicznego budzi zdziwienie Sądu.

Resumując należy zaznaczyć, że w rozpoznawanej sprawie strona powodowa nie wykazała, że złożyła wobec pozwanej skuteczne oświadczenie woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy ugody. Z powyższych przyczyn żądanie od pozwanej zapłaty całego niespłaconego zobowiązania wynikającego z wcześniejszej umowy kredytu należało uznać za przedwczesne.

Na marginesie Sąd wskazuje, że biorąc pod uwagę całokształt sprawy, uwzględnienie roszczenia powódki stanowiłoby nadużycie prawa podmiotowego, o którym mowa w art. 5 k.c. Zgodnie z ww. przepisem nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.informacje o jednostce

Przyjmuje się, że art. 5 k.c. formułuje zakaz wykonywania praw podmiotowych w sposób sprzeczny z zawartymi w nim klauzulami generalnymi tj. społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa albo zasadami współżycia społecznego. Za takie nadużycie należy uznać uzgodnienie z pozwaną w ramach ugody na piśmie przez osoby reprezentujące powódkę nowego harmonogramu spłat i mimo realizacji tej ugody przez powódkę wytoczenie powództwa ze wskazaniem na wymagalność roszczenia wynikającego z umowy kredytu.

Niezależnie od powyższego, Sąd doszedł do przekonania, że strona powodowa nie udowodniła także wysokości dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia. Co prawda na powyższą okoliczność powódka złożyła w pierwszej kolejności dowód w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, niemniej – w ocenie Sądu – ww. dokument prywatny nie stanowi wiarygodnego dowodu wskazującego aktualną wysokość zadłużenia pozwanej. W wyciągu wskazano, że wymagalne zadłużenie pozwanej na dzień 13 czerwca 2016 r. z tytułu umowy kredytu wynosi 37.134 zł, przy czym kwotę 34.962,43 zł stanowi kapitał kredytu, zaś kwotę 2.171,57 zł odsetki od zobowiązania przedterminowego. Abstrahując od faktu ograniczenia przez powódkę roszczenia w toku procesu, to również ostatecznie sprecyzowana kwota wydają się jednak wątpliwa z uwagi na fakt, iż pozwana począwszy od stycznia 2016 r. stale spłaca co miesiąc zadłużenie w wysokości wskazanej w ugodzie. Wobec rozbieżności dotyczących określenia wysokości zadłużenia pozwanej, faktu, że pozwana spłaca na bieżąco zadłużenie w oparciu o treść art. 316 § 1 k.p.c. zgodnie z którym sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy - powództwo podlegało oddaleniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Łukasz Zamojski